“Üzgündüm, babamın ölmüş olmasından dolayı değil de, hayatının sonuna kadar içmiş olmasından dolayı.
Ben, bir gün içmeyi bırakacağını, paramızın olacağını, annemin artık çalışmak zorunda kalmayacağını, diğerleri gibi normal bir hayatımızın olabileceğini sanıyordum.
O gün, bunun asla olmayacağını anladım.” s.78
Jean-Louis Fournier böyle anlatıyor hayal kırıklığını. Müşterilerini her zaman, ailesini ise içmediği zamanlarda mutlu edebilen bir doktor babası ancak bu anlar da nadiren yaşanıyor. Babası ile olan ilişkisini kendine has üslubuyla yormadan, zorlamadan anlatıyor. Yazardan okuduğum üçüncü kitap oldu bu. Yavaş yavaş tüm kitaplarını okuma yolunda ilerliyorum.
“Babam kırk üç yaşında öldü, ben on beş yaşındaydım. Bugün ondan daha yaşlıyım.
Onu daha iyi tanımamış olmaktan dolayı üzgünüm.
Bundan dolayı ona kızgın değilim.
Şimdi büyüdüm, yaşamın zor olduğunu biliyorum ve hayatı daha dayanılır kılmak için “kötü” yollara başvuran kimi daha hassas insanlara kızmamak gerektiğini de.”
Jean-Louis FOURNIER
Kasım 1998
